близньць (język staro-cerkiewno-słowiański) edytuj

zapisy w ortografiach alternatywnych:
ⰱⰾⰻⰸⱀⰵⱌⱏ
transliteracja:
bliznĭcĭ
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski, nazwa własna

(1.1) bibl. Didymos (przydomek św. Tomasza)[1]; dosł. bliźniak
odmiana:
(1.1) deklinacja I (jo-tematyczna)
przykłady:
(1.1) рече же тома нарицаемы близньць · къ оученикомъ ·идѣмъ и мꙑ да оумьремъ съ нимь ··[2]Na to Tomasz, zwany Didymos, rzekł do współuczniów: «Chodźmy także i my, aby razem z Nim umrzeć».
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
odziedziczone z prasł. *blizьnьcьbliźniak
por. st.czes. blíženec, ros. близне́ц
pierwotne znaczenie to bliźniak, określenie na św. Tomasza to pożyczka semantyczna ze śr.gr. Δίδυμος (Dídumos), a to pożyczką semantyczną z aram. ܬܐܘܡܐ (tˀomā) → bliźniak
uwagi:
źródła:
  1.   Hasło „близньць” w: GORAZD.
  2. Ewangelia wg św. Jana 11:16 w: Kodeks mariański