близньць
близньць (język staro-cerkiewno-słowiański) edytuj
- zapisy w ortografiach alternatywnych:
- ⰱⰾⰻⰸⱀⰵⱌⱏ
- transliteracja:
- bliznĭcĭ
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski, nazwa własna
- odmiana:
- (1.1) deklinacja I (jo-tematyczna)
przypadek liczba pojedyncza liczba podwójna liczba mnoga mianownik близньць близньца близньци dopełniacz близньца близньцоу близньць celownik близньцоу, близньцеви близньцема близньцемъ biernik близньць, близньца близньца близньцѧ narzędnik близньцемь близньцема близньци miejscownik близньци близньцоу близньцихъ wołacz близньче близньца близньци
- przykłady:
- (1.1) рече же тома нарицаемы близньць · къ оученикомъ ·идѣмъ и мꙑ да оумьремъ съ нимь ··[2] → Na to Tomasz, zwany Didymos, rzekł do współuczniów: «Chodźmy także i my, aby razem z Nim umrzeć».
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- odziedziczone z prasł. *blizьnьcь → bliźniak
- por. st.czes. blíženec, ros. близне́ц
- pierwotne znaczenie to bliźniak, określenie na św. Tomasza to pożyczka semantyczna ze śr.gr. Δίδυμος (Dídumos), a to pożyczką semantyczną z aram. ܬܐܘܡܐ (tˀomā) → bliźniak
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Hasło „близньць” w: GORAZD.
- ↑ Ewangelia wg św. Jana 11:16 w: Kodeks mariański