κλέφτης

κλέφτης (język nowogrecki)

wymowa:

IPA: [ˈkleftis]

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) złodziej

(1.2) pod tureckim panowaniem partyzant

odmiana:

(1) M10 D. κλέφτη; lm κλέφτες, D. κλεφτών

przykłady:

(1.1) Η πόρνη δεν ασκεί το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, γιατί αυτό το επάγγελμα το ασκεί ο κλέφτης. → Prostytuka nie uprawia nastarszego zawodu świata, bo uprawia go złodziej.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. κλέβω

przym. κλέφτικος, κλεφτός

rzecz. κλέφτρα ż, κλεφτουριά ż, κλεφτρόνι n

zdrobn. κλεφτάκος m, κλεφτράκος m; zgrub. κλεφταράς m, κλεφταρού ż

przysł. κλέφτικα, κλεφτά

form. słow. κλεφτο-, κλεφτό-, κλεφτ-

związki frazeologiczne:

etymologia:

gr. κλέπτης

uwagi:

źródła: