Żyronda
Żyronda (język polski) edytuj
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
- (1.1) geogr. ujście Dordogne i Garonny do Zatoki Biskajskiej[1]; zob. też Żyronda (estuarium) w Wikipedii
- (1.2) geogr. adm. francuski departament położony w regionie Nowa Akwitania[2]; zob. też Żyronda (departament) w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik Żyronda Żyrondy dopełniacz Żyrondy Żyrond celownik Żyrondzie Żyrondom biernik Żyrondę Żyrondy narzędnik Żyrondą Żyrondami miejscownik Żyrondzie Żyrondach wołacz Żyrondo Żyrondy
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. żyrondysta mos, żyrondystka ż, żyronda ż
- przym. żyrondystowski, żyrondystyczny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- od praindoeuropejskiego rdzenia oznaczającego kamień lub skałę[1]
- uwagi:
- (1.1-2) Obecnie przymiotnik nie jest używany[1]. W XIX wieku spotyka się przymiotniki: żyrondzki[3][4], żyrondyński[5].
- tłumaczenia:
- baskijski: (1.1) Gironda; (1.2) Gironda
- francuski: (1.1) Gironde ż; (1.2) Gironde ż
- niemiecki: (1.1) Gironde ż; (1.2) Gironde ż
- rosyjski: (1.1) Жиронда ż; (1.2) Жиронда ż
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Jan Grzenia, Słownik nazw geograficznych z odmianą i wyrazami pochodnymi, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15609-1, s. 336.
- ↑
Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata, oprac. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej przy Głównym Geodecie Kraju, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Warszawa 2013, ISBN 978-83-254-1988-2.
- ↑ We wsi Castelnau w południowej Francyi, w departamencie żyrondzkim, w jednym z folwarków obrał sobie rój pszczół mieszkanie w oknie i oparł swe komórki pomiędzy okiennicą i ramą w: Opiekun zwierząt domowych i użytecznych, red. prof. Bronisław Gustawicz, lipiec i sierpień 1891 r.
- ↑ Grano potem hymn marsylski i żyrondzki, a wychodźcy wszyscy razem śpiewali (…) w: Fryderyk Hechel, Kraków i Ziemia Krakowska w Okresie Wiosny Ludów, 1950.
- ↑ Domowej powiadamy, pomiędzy wiernymi bowiem pierwiastkowemu założeniu, a niewiernymi jednej i tejże samej zasady obrońcami, nie czynimy różnicy, nauczeni w dziejach jak zawsze środkowe, feuillantskie, żyrondyńskie stronnictwa, posłuszne fatalistycznemu ku swemu środkowi ciężenia pędowi, łączyły się nareszcie ze wsteczności otwartem stronnictwem, i wspólnemi siłami nacierały na stronnictwo przyszłości, czyli to w Robespierze, czy w Gromadach wyobrażone. w: red. Zenon Świętosławski, Lud polski w emigracji 1835-1846, 1854.
