świadek (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈɕfʲjadɛk], AS[śfʹi ̯adek], zjawiska fonetyczne: zmięk.utr. dźw.i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, która widziała coś na własne oczy
(1.2) przen. podobnie jak świadek (1.1), ale również w odniesieniu do rzeczy
(1.3) praw. osoba zeznająca podczas procesu sądowego; zob. też świadek w Wikipedii
(1.4) rel. osoba obecna podczas aktu religijnego (np. chrztu, bierzmowania, małżeństwa) i potwierdzająca jego zaistnienie

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) geol. ostaniec
odmiana:
(1.1-4)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Wczoraj na ulicy byłem świadkiem, jak matka uderzyła własne dziecko.
(1.2) Ten kościół był świadkiem wielu historycznych wydarzeń.
(1.3) Przypominam świadkowi o karze za składanie fałszywych zeznań.
(1.4) Krzysiek poprosił mnie, żebym był jego świadkiem na ślubie.
składnia:
kolokacje:
(1.1) świadek Jehowy[1]
(1.3) świadek koronnyświadek incognito
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. świadczyć, świadkować
rzecz. świadectwo n, świadkowa ż, świadkowanie n
związki frazeologiczne:
na prawdę świadka nie trzeba
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „świadek” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. 2,0 2,1 Tomasz Klimkowski, Dziedzictwo greckie w języku rumuńskim i arumuńskim, „Balcanica Posnaniensia. Acta et studia”, XIX, Poznań 2012, Wydawnictwo Instytutu Historii UAM, s. 20, 21.