świątnik
świątnik (język polski) edytuj
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik świątnik świątnicy dopełniacz świątnika świątników celownik świątnikowi świątnikom biernik świątnika świątników narzędnik świątnikiem świątnikami miejscownik świątniku świątnikach wołacz świątniku świątnicy depr. M. i W. lm: (te) świątniki - (2.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik świątnik świątniki dopełniacz świątnika świątników celownik świątnikowi świątnikom biernik świątnik świątniki narzędnik świątnikiem świątnikami miejscownik świątniku świątnikach wołacz świątniku świątniki
- przykłady:
- (1.1) Na Wawelu dziesięciu kościelnych – niegdyś zwanych świątnikami – pilnuje najświętszego dla Polaków – nawet tych, którzy nie są katolikami – miejsca[3].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1
Hasło „świątnik” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Hasło „Świątnik” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. VI: S-Ś, Warszawa 1900–1927, s. 773.
- ↑ Strażnik katedry, 2004-04-10, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
