śmiać się do rozpuku

śmiać się do rozpuku (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈɕmʲjäʨ̑‿ɕɛ ˌdɔ‿rɔsˈpuku], AS[śmʹi ̯äć‿śe do‿rospuku], zjawiska fonetyczne: zmięk.utr. dźw.podw. art.denazal.zestr. akc.akc. pob.i → j  ?/i
znaczenia:

fraza czasownikowa niedokonana

(1.1) pot. bardzo się śmiać, śmiać się serdecznie, głośno, spontanicznie, żywiołowo[1]
odmiana:
(1.1) zob. śmiać się, „do rozpuku” nieodm.
przykłady:
(1.1) Jarosław miał duże poczucie humoru, śmiał się czasem do rozpuku, ale niezbyt chętnie słuchał anegdot o sobie, a krążyło ich wiele po Warszawie[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) naśmiewać się do rozpuku, śmiać się z całego serca, śmiać się z całej duszy, śmiać się na cały głos, śmiać się w głos, śmiać się do łez; pot. śmiać się całą gębą, śmiać się od ucha do ucha
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(1.1) zobacz też: Indeks związków frazeologicznych w języku polskim
tłumaczenia:
źródła:
  1. Słownik frazeologiczny PWN, red. Anna Kłosińska, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, ISBN 978-83-01-14481-4, s. 470.
  2. Panopticum, Tadeusz Kwiatkowski, 1995 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.