Łagiewniki (język polski)

edytuj
wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna

(1.1) geogr. toponim, nazwa kilkunastu polskich wsi oraz dzielnic miast; zob. też Łagiewniki w Wikipedii
odmiana:
(1.1) blp,
przykłady:
(1.1) W bytomskich Łagiewnikach mieszkają sami górnicy.
(1.1) Jedziesz z nami na spotkanie z Antkiem z Łagiewnik?
składnia:
kolokacje:
(1.1) być / bywać / zamieszkać / mieszkać / pomieszkiwać / żyć / pracować / urodzić się / umrzeć / osiedlać się / osiedlić się w Łagiewnikach • wyjeżdżać / wyjechać / jechać / dojechać / udać się / wprowadzać się / wprowadzić się do Łagiewnik • przyjeżdżać / przyjechać / jechać / wyprowadzać się / wyprowadzić się z Łagiewnik • być / stać się mieszkańcem / mieszkanką Łagiewnik • mieszkaniec / mieszkanka Łagiewnik • droga / ulica / plac / dom / budynek / mieszkanie / siedziba w Łagiewnikach • pochodzić z Łagiewnik • przeprowadzać się / przeprowadzić się do Łagiewnik
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) toponim
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. łagiewnik m, łagiewnictwo n, łagiew ż, łagiewniczanin m, łagiewniczanka ż, łagiewka ż, łagiewnickość ż, Łagiewki nmos
przym. łagiewnicki, podłagiewnicki, łagiewniczy, łagiewski, łagiewkowaty
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. łagiewnik[1] < pol. łagiew < st.pol. łagwica[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Jan Rozwadowski, Nazwy geograficzne, „Język Polski” nr 1/1914, s. 9.
  2. Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 247.