zadupie (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[zaˈdupʲjɛ], AS[zadupʹi ̯e], zjawiska fonetyczne: zmięk.i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) pot. grub. wieś lub miasteczko ze słabo rozwiniętą komunikacją, handlem itp.
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Nie mogę do ciebie teraz wpaść, bo jestem u cioci na zadupiu.
(1.1) Mieścina, z której pochodzę, to straszne zadupie.
składnia:
kolokacje:
(1.1) mieszkać / być / tkwić / utknąć / znaleźć się na zadupiu • przyjechać na zadupie
synonimy:
(1.1) posp. pipidówka, pipidówa, zadupiejewo; pot. wygnajewo, wygwizdów / wygwizdowo, wydmuchów / wydmuchowo, grajdoł, grajdołek, dziura, zapadła dziura, dziura zabita dechami / dziura zabita deskami, wieś zabita deskami, świat zabity dechami / świat zabity deskami, wiocha, kaczy dół, tam, gdzie diabeł mówi dobranoc; książk. przedpiekle, głusza, odludzie; neutralnie zapadły kąt, zaścianek; wulg. tam, gdzie psy dupami szczekają, wypiździjewo / wypiździewo; grub. pierdziszewo
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dupa ż, dupsko n, dupka ż, dupeczka ż, duperela ż
przym. dupiasty
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) pol. za + dupa
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: