wczesny (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈfʧ̑ɛsnɨ], AS[fčesny], zjawiska fonetyczne: utr. dźw. ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) taki, który jest u swojego początku
(1.2) występujący w początkowej fazie; odbywający się na początku właściwej sobie pory
(1.3) w stopniu wyższym i najwyższympoprzedni, ten, który był przed czymś
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Adam interesuje się historią wczesnego średniowiecza.
(1.2) Pójdziemy na spacer wczesnym popołudniem?
(1.3) Lubię pozytywizm, ale wcześniejsze epoki literackie wydają mi się ciekawsze.
składnia:
kolokacje:
(1.1) półwczesny
synonimy:
(1.1) zaczynający się
antonimy:
(1.1) późny, krańcowy
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wczesność ż, wcześniactwo n, wcześniak m
przym. wcześniaczy
przysł. wcześnie, wcześniej
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. w czas + -ny[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „wczesny” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.