uparty (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[uˈpartɨ], AS[uparty] ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) (o osobach) charakteryzujący się uporem; upierający się przy czymś
(1.2) (o rzeczach) będący wyrazem czyjegoś uporu, trwający, utrzymujący się długo, uporczywie
odmiana:
(1)
przykłady:
(1.2) Z upartą cierpliwością krążył dokoła Nory, trzymając się z daleka jak gdyby czekał na jej przyzwolenie[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) wytrwały, zacięty, natarczywy
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. upór, upartość, uparciuch
czas. upierać się, uprzeć się
przysł. uparcie
związki frazeologiczne:
uparty jak baranuparty jak koziołuparty jak mułuparty jak osiołna upartegodziecko uparte niewiele warte
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Jan Brzechwa, Gdy owoc dojrzewa, 1958, Narodowy Korpus Języka Polskiego.

uparty (język wilamowski) edytuj

zapisy w ortografiach alternatywnych:
wymowa:
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) uparty[1]

przysłówek

(2.1) uparcie
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) upartiḱ
(2.1) upartiḱ
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1.   Hermann Mojmir, Wörterbuch der deutschen Mundart von Wilamowice, cz. S-Z, Polska Akademja Umiejętności, Kraków 1930‒1936, s. 492.