twarz (język polski) edytuj

 
twarz (1.1)
wymowa:
?/i, IPA[tfaʃ], AS[tfaš], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.wygł.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) przednia część głowy człowieka, zawierająca usta, nos, oczy
(1.2) przen. pot. aspekt, często aspekt charakteru, wariant czegoś
(1.3) przen. osoba, która powszechnie jest kojarzona z czymś, np. z instytucją, z ideą
(1.4) st.pol. stworzenie[1]
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) Przedszkolanka kazała dzieciom umyć twarze.
(1.2) Strach ma wiele twarzy.
(1.2) Ten polityk w ostatnim wystąpieniu pokazał ludzką twarz.
(1.3) Nasza Jola stała się ostatnio twarzą pewnego kolorowego magazynu.
składnia:
(1.3) twarz + D.
kolokacje:
(1.1) smukła / pyzata / pociągła / wąska / trójkątna twarz • z ludzką twarzą • twarzoczaszkawyraz twarzy
synonimy:
(1.1) książk. oblicze, lico, fizys; wulg. morda, pysk, ryj; pot. dziób; slang. pot. facjata
(1.2) oblicze
antonimy:
(1.1) potylica; pośladki
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
(1.1) głowa
meronimy:
(1.1) czoło, nos, oko, podbródek, policzek, usta
wyrazy pokrewne:
rzecz. potwarz ż, twarzowiec m
zdrobn. twarzyczka ż
przym. twarzowy
związki frazeologiczne:
blada twarzkurza twarzodzyskać twarzpowiedzieć w twarzstracić twarzśmiać się w twarztwarzą w twarzwyjść z twarzązachować twarztwarz Hipokratesa
etymologia:
czes. tvář[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 327.
  2. Wołacz w: koalar, Formy potencjalne.
  3. Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 136.