truciciel

truciciel (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ktoś, kto kogoś truje lub otruł

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) zakład przemysłowy, który zanieczyszcza środowisko naturalne

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. trujak mzw, trutka ż, trucizna ż, trucie n

czas. wytruwać, truć ndk., otruć dk.

przym. trujący

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) poisoner
• baskijski: (1.1) pozoitzaile
• białoruski: (1.1) атручальнік m
• esperanto: (1.1) venenisto, veneninto
• hiszpański: (1.1) envenenador m
• rosyjski: (1.1) отравитель m
• ukraiński: (1.1) отруйник m

źródła: