pracownica (język polski) edytuj

 
pracownice (1.1)
wymowa:
IPA[ˌpraʦ̑ɔvʲˈɲiʦ̑a], AS[pracovʹńica], zjawiska fonetyczne: zmięk.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) kobieta zatrudniona, pracująca w zakładzie pracy
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Łódzka policja poszukuje złodzieja paliwa, który uciekając ze stacji benzynowej potrącił jej pracownicę i przejechał jej po nodze[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) pracownica seksualna
synonimy:
(1.1) pracowniczka
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. praca ż, pracownia ż, pracowniczka ż, spracowany m
forma męska pracownik m
czas. wypracować, pracować ndk.
przym. pracowniczy, zapracowany
ims. spracowany
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) pol. pracownik + -ica[2] (forma żeńska od: pracownik) lub pol. pracownik + -a[3]
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: pracownik
źródła:
  1. tvn24.pl
  2. Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 19.
  3. Alicja Nagórko, Zarys gramatyki polskiej, PWN, Warszawa 2007, s. 79.