niszczyciel (język polski) edytuj

 
niszczyciel (2.1)
wymowa:
IPA[ɲiʃˈʧ̑ɨʨ̑ɛl], AS[ńiščyćel], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ten, kto niszczy

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy lub męskozwierzęcy

(2.1) mar. wojsk. szybki okręt przystosowany do zwalczania małych jednostek pływających; zob. też niszczyciel w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
(2.1)
przykłady:
(1.1) I stałem się śmiercią, niszczycielem światów[2].
(2.1) Niszczyciele z reguły były wyposażone w wyrzutnię torped.
składnia:
kolokacje:
(2.1) niszczyciel rakietowy / przeciwlotniczy • niszczyciel typu Grom
synonimy:
(1.1) destruktor, dewastator, szkodnik; pot. żart. psuj
(2.1) kontrtorpedowiec
antonimy:
(1.1) twórca, stwórca
hiperonimy:
(2.1) okręt
hiponimy:
(1.1) wandal, truciciel, grabarz, dywersant
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. niszczycielstwo n, niszczarka ż, niszczenie n, zniszczenie n
forma żeńska niszczycielka
czas. niszczyć ndk., zniszczyć dk., niszczeć ndk.
przym. niszczycielski, zniszczony, zniszczalny
przysł. niszczycielsko
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) pol. niszczyć + -el
(2.1) tłum. ang. destroyer
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „niszczyciel” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  2. Słowa Kryszny w Bhagawadgicie.