nieudacznik (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌɲɛwuˈdaʧ̑ʲɲik], ASeudačʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.epenteza ł akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, której nic się nie udaje, której nie wiedzie się
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Zabraliśmy ze sobą tego nieudacznika i wpakował nas w niezłe tarapaty.
składnia:
kolokacje:
(1.1) życiowy nieudacznik
synonimy:
(1.1) pot. ciapa, fajtłapa, oferma; grub. popapraniec; gw. (Śląsk Cieszyński i Zaolzie) ciumrok, gw. (Śląsk Cieszyński) leluja
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. nieudacznictwo n
forma żeńska nieudacznica ż
przym. nieudany
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) ros. неудачник[1] (neudačnik)
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Danuta Buttler, Halina Satkiewicz, Język i my, wydanie I, WSiP, Warszawa 1990, s. 38.