medytacja (język polski) edytuj

 
medytacja (1.1)
wymowa:
IPA[ˌmɛdɨˈtaʦ̑ʲja], AS[medytacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) pogrążanie się w myślach
(1.2) w hinduizmie, buddyzmie i dżinizmie: praktyki mające na celu samopoznanie, samodoskonalenie; zob. też medytacja w Wikipedii
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.2) Sikhizm (…), będący interesującą syntezą hinduizmu i islamu, również popiera prawa zwierząt i wegetarianizm. Guru Nanak uważał jedzenie mięsa za coś niewłaściwego, szczególnie dla tych, którzy podejmują medytację[2].
(1.2) Medytacja zazen polega na skupieniu i uważności bez osądzania, tworzenia konstrukcji myślowych, ale też bez walki z przypadkowo powstającymi myślami.
składnia:
kolokacje:
(1) praktykować / uprawiać medytację
synonimy:
(1.1) kontemplacja
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. medytowanie n
czas. medytować ndk.
przym. medytacyjny
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. meditatio
uwagi:
zob. też medytacja w Wikicytatach
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „medytacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  2. opoka.org.pl