Podobna pisownia Podobna pisownia: Kartoffelkartoffel

kartofel (język polski) edytuj

 
kartofle (1.1)
wymowa:
?/i, IPA[karˈtɔfɛl], AS[kartofel]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) zob. ziemniak
(1.2) środ. uczn. stud. nos[1]
(1.3) środ. uczn. nieforemny nos[2]
(1.4) daw. środ. polit. bomba[3]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Po południu przyjechała ciężarówka z kartoflami.
(1.2) No jak pragnę zakiełkować, rozkwaszę ci zaraz kartofel!
składnia:
kolokacje:
(1.1) obrać / posolić / ugotować / odlać kartofle • kartofle w mundurkach
synonimy:
(1.1) ziemniak; reg. pozn. pyra
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kartoflanka ż, kartoflisko n
zdrobn. kartofelek m
przym. kartoflany, kartofelkowaty, kartoflasty
związki frazeologiczne:
najgłupszemu chłopu największe kartofle się rodzą
etymologia:
(1.1) niem. Kartoffel < wł. tartufolo[4]
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: ziemniak
(1.4) zobacz listę tłumaczeń w haśle: bomba
źródła:
  1. Jolanta Ignatowicz-Skowrońska, Motywy roślinne w slangu młodzieżowym i żargonie przestępczym, „Acta Universitatis Wratislaviensis” no 2282, Język a Kultura, t. 16, Wrocław 2001, s. 240.
  2. Monika Rzeszutek, Rośliny w szkolnym ogrodzie, czyli nazwy botaniczne w socjolekcie uczniowskim, „Acta Universitatis Wratislaviensis” no 2282, Język a Kultura, t. 16, Wrocław 2001, s. 228.
  3. Mieczysław Karaś, Kilka uwag o polskiej gwarze partyjnej przed pierwszą wojną światową, „Język Polski” nr 1/1951, s. 20.
  4. Jan Miodek, Słownik ojczyzny polszczyzny, oprac. Monika Zaśko-Zielińska, Tomasz Piekot, wydawnictwo Europa, Wrocław 2002, s. 292.