interrogacja

interrogacja (język polski)

interrogacja (1.1)

średniowieczna interrogacja (1.2) wspierana torturami

wymowa:

IPA: [ˌĩntɛrːɔˈɡaʦ̑ʲja], AS: [ĩnte•rogacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.• gemin.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) przest. zadawanie komuś pytań, wypytywanie lub dopytywanie się

(1.2) przest. zadawanie pytań podczas przesłuchania w śledztwie

(1.3) figura retoryczna polegająca na zadaniu pytania zamiast podania twierdzenia

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	interrogacja	interrogacje
dopełniacz	interrogacji	interrogacji / przest. interrogacyj
celownik	interrogacji	interrogacjom
biernik	interrogację	interrogacje
narzędnik	interrogacją	interrogacjami
miejscownik	interrogacji	interrogacjach
wołacz	interrogacjo	interrogacje

przykłady:

(1.1) Najogólniej ujmując można powiedzieć, że badanie, to interakcja trzech przedmiotów: badacza, ankietera i respondenta. Istotą owej interakcji jest komunikacja werbalna, a ściśle mówiąc interrogacja, a więc ukierunkowana komunikacja za pośrednictwem pytań i odpowiedzi.

(1.2) Więzienie i interrogacje przekonały więźnia, że jego indywidualizm jest przyczyną jego męczarni, i po przyjęciu formułek szybko awansuje.

(1.2) po pierwszym pytaniu / policzki nabiegają krwią // krew rozprowadzają / narzędzia i interrogacja // żelazem trzciną / wolnym ogniem / określa się granice / jego ciała

(1.3) Wśród zastosowanych przez autora środków stylistycznych, w wierszu znalazły się umiejętnie wstawione eksklamacje, interrogacje i pauzy.

składnia:

kolokacje:

(1.1) prowadzić interrogację

(1.2) prowadzić interrogację • poddać kogoś interrogacji • technika interrogacji

(1.3) stosować / zastosować interrogację • posłużyć się interrogacją

synonimy:

(1.1) indagacja, pytanie, wypytywanie

(1.2) badanie śledcze, badanie sądowe, przesłuchanie

(1.3) zapytanie, pytanie retoryczne

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. interrogator m, interrogatorium n, interrogatoria lm, interrogatorie lm

czas. interrogować

przym. interrogacyjny

związki frazeologiczne:

specjalista od interrogacji

etymologia:

(1.1-3) łac. interrogatio; łac. inter + rogare → między + pytać

uwagi:

(1.2) współcześnie w języku polskim słowo posiada negatywną konotację związaną raczej z wymuszaniem zeznań

tłumaczenia:

• angielski: (1.2) interrogation
• francuski: (1.1) interrogation ż
• hiszpański: (1.1) indagación ż, interrogatorio m; (1.2) interrogatorio m; (1.3) interrogación ż
• włoski: (1.1) interrogatorio; (1.2) interrogatorio

źródła: