ikonoklazm

ikonoklazm (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌikɔ̃ˈnɔklasm̥], AS: [ikõnoklasm̦], zjawiska fonetyczne: wygł.• nazal.• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) ruch zwalczający oddawanie czci obrazom i figurom religijnym, rozwijający się na przełomie VIII i IX wieku w Bizancjum; zob. też ikonoklazm w Wikipedii

odmiana:

(1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	ikonoklazm
dopełniacz	ikonoklazmu
celownik	ikonoklazmowi
biernik	ikonoklazm
narzędnik	ikonoklazmem
miejscownik	ikonoklazmie
wołacz	ikonoklazmie

przykłady:

(1.1) Wkrótce ikonoklazm stał się doktryną Kościoła bizantyjskiego.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) obrazoburstwo

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. ikonoklasta m

związki frazeologiczne:

etymologia:

gr. εἰκών + κλάω (=obraz + łamać)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) iconoclasm
• białoruski: (1.1) іканаборства n
• francuski: (1.1) iconoclasme m
• rosyjski: (1.1) иконоборчество n, иконоклазм m
• ukraiński: (1.1) іконоборство n, іконоклазм m

źródła: