dwukondygnacyjny

dwukondygnacyjny (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌdvukɔ̃ndɨɡnaˈʦ̑ɨjnɨ], AS: [dvukõndygnacyi ̯ny], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. pob. ​

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) złożony z dwóch kondygnacji

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	dwukondygnacyjny		dwukondygnacyjna	dwukondygnacyjne	dwukondygnacyjni	dwukondygnacyjne
dopełniacz	dwukondygnacyjnego		dwukondygnacyjnej	dwukondygnacyjnego	dwukondygnacyjnych
celownik	dwukondygnacyjnemu		dwukondygnacyjnej	dwukondygnacyjnemu	dwukondygnacyjnym
biernik	dwukondygnacyjnego	dwukondygnacyjny	dwukondygnacyjną	dwukondygnacyjne	dwukondygnacyjnych	dwukondygnacyjne
narzędnik	dwukondygnacyjnym		dwukondygnacyjną	dwukondygnacyjnym	dwukondygnacyjnymi
miejscownik	dwukondygnacyjnym		dwukondygnacyjnej	dwukondygnacyjnym	dwukondygnacyjnych
wołacz	dwukondygnacyjny		dwukondygnacyjna	dwukondygnacyjne	dwukondygnacyjni	dwukondygnacyjne

przykłady:

(1.1) - Chcemy, aby na placu Św. Katarzyny powstał dwukondygnacyjny parking podziemny.

składnia:

kolokacje:

(1.1) budynek dwukondygnacyjny

synonimy:

(1.1) dwupoziomowy

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• białoruski: (1.1) двухпавярховы
• rosyjski: (1.1) двухэтажный
• ukraiński: (1.1) двоповерховий

źródła: