dowód (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈdɔvut], AS[dovut], zjawiska fonetyczne: wygł. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) mat. skończony ciąg zdań wykazujący prawdziwość twierdzenia; zob. też dowód (matematyka) w Wikipedii
(1.2) przedmiot, okoliczność wykazujące coś (dowodzące czegoś)
(1.3) dokument potwierdzający przynależność pot. dowód osobisty
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Pierre de Fermat zanotował na marginesie książki, że znalazł zadziwiający dowód swojego twierdzenia, ale niestety margines jest za mały aby go zapisać. Twierdzenie pozostało nieudowodnione przez kolejne 350 lat, a znaleziony w końcu dowód jest pięć razy dłuższy niż cała tamta książka.
(1.2) Ten niedopałek papierosa ze śladami szminki jest dowodem, że odwiedziła pani denata!
(1.3) Policjant nawet nie spojrzał w dowód zatrzymanego.
składnia:
(1.2) dowód + D. • dowód na + B.
kolokacje:
(1.2) mieć dowód / dowody • dowód miłości / sympatii / obecności w miejscu przestępstwa / zabójstwa / … • dowód na słuszność tezy / czyjąś obecność / … • niezbity dowód • dowód rzeczowydowód osobistysłużyć za dowód
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. dowodzić ndk., dowieść dk., udowadniać ndk., udowodnić dk.
przysł. dowodnie
rzecz. dowodzik mrz
przym. dowodowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
nie mylić z: do wód
tłumaczenia:
źródła: