Wikisłownik

defetyzm

defetyzm (język polski) edytuj

wymowa:
IPA: [dɛˈfɛtɨsm̥], AS: [defetysm̦], zjawiska fonetyczne: wygł. ​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) książk. niewiara w powodzenie sprawy, w zwycięstwo; przewidywanie porażki z góry, przed decydującą rozgrywką
odmiana:
(1.1)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikdefetyzmdefetyzmy
dopełniaczdefetyzmudefetyzmów
celownikdefetyzmowidefetyzmom
biernikdefetyzmdefetyzmy
narzędnikdefetyzmemdefetyzmami
miejscownikdefetyzmie[1]defetyzmach
wołaczdefetyzmie[1]defetyzmy
przykłady:
(1.1) Co wy mi tu, żołnierzu, defetyzm szerzycie? Posiłki nadejdą na czas, stulcie pysk i wracajcie kopać okopy!
składnia:
kolokacje:
(1.1) siać / szerzyć defetyzm
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. defetysta mos, defetystka ż
przym. defetystyczny
związki frazeologiczne:
etymologia:
franc. défaitisme (wyraz z czasu wojny 1914-18) → defetyzm, franc. défaitiste → klęskowiec, defetysta < franc. défaite → porażka, klęska < franc. défaire → rozwiązać, wycieńczyć, pobić, zadać klęskę
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ 1,0 1,1 Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „-zmie” wymawia się alternatywnie jako „-zmie” albo „-źmie”.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=defetyzm&oldid=8300138”