barszcz (język polski) edytuj

 
barszcz (1.1) czerwony
 
barszcz (1.3)
wymowa:
IPA[barʃʧ̑], AS[baršč] ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) kulin. zakwaszana zupa na wywarze z buraków[1]; zob. też barszcz (potrawa) w Wikipedii
(1.2) bot. Heracleum L.[2], rodzaj roślin z rodziny selerowatych; zob. też barszcz (roślina) w Wikipedii
(1.3) bot. roślina z rodzaju barszcz (1.2)
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Najbardziej lubię barszcz cioci Danuty.
(1.1) Burak jest powszechnie używany w kuchni słowiańskiej, np. w zupach takich jak barszcz czy botwinka.
(1.3) Barszcz bywa rośliną ozdobną.
składnia:
kolokacje:
(1.1) robić / zrobić / przygotowywać / przygotować / gotować / ugotować / podać / podawać / serwować / zamówić / zamawiać / jeść / zjeść / zjadać / jadać / doprawiać / przyprawiać barszcz • barszcz czystybarszcz zabielanybarszcz czerwonybarszcz białybarszcz zielony • barszcz ukraińskibarszcz z rurąbarszcz z uszkami
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) zupa
(1.2) rodzaj
(1.3) roślina
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. barszczówka ż
zdrobn. barszczyk m
przym. barszczowy
związki frazeologiczne:
dwa grzyby w barszcztani jak barszcz; przysłowia: barszcz gęsty, gość częsty, sól gruba – gospodarza zgubagdzie jest barszcz, kapusta, tam chata nie pustapo barszczu szperka[3]
etymologia:
prasł. *br̥ščьroślina Heracleum sphondylium[4][5], ważna w sztuce kulinarnej Słowian (wzmianki o niej znajdują się m.in. w tekstach XVI-wiecznych)[6]
por. białor. боршч, czes. boršč, ros. борщ, ukr. борщ.
uwagi:
zob. też barszcz w Wikicytatach
tłumaczenia:
źródła:
  1. Maciej Halbański: Leksykon sztuki kulinarnej, Wydawnictwo Watra, Warszawa 1987, s. 18.
  2.   Hasło „Heracleum” w: Wikispecies – otwarty, wolny katalog gatunków, Wikimedia.
  3.   Samuel Adalberg, Księga przysłów, przypowieści i wyrażeń przysłowiowych polskich, Druk Emila Skiwskiego, Warszawa 1889–1894.
  4.   Hasło „Heracleum sphondylium” w: Wikispecies – otwarty, wolny katalog gatunków, Wikimedia.
  5.   Hasło „barszcz” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  6. Łukasz Łuczaj, Dziko rosnące rośliny jadalne użytkowane w Polsce od połowy XIX w. do czasów współczesnych, „Etnobiologia Polska”, vol. 1/2011, s. 74.