bękart (język polski) edytuj

 
bękart (2.1)
 
bękart (2.2)
wymowa:
IPA[ˈbɛ̃ŋkart], AS[bŋkart], zjawiska fonetyczne: nazal.asynch. ę  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy lub męskozwierzęcy

(1.1) pogard. potomek z nieślubnego związku („z nieprawego łoża”); zob. też nieślubne dziecko w Wikipedii
(1.2) obraź. z niesmakiem o niegrzecznym dziecku

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) środ. druk. błąd składu typograficznego, polegający na tym, że końcowy wiersz akapitu wypada na początku kolumny lub łamu[1][2][3]; zob. też bękart (DTP) w Wikipedii
(2.2) środ. druk. błąd składu typograficznego, polegający na tym, że pierwszy wiersz akapitu wypada samotnie na końcu kolumny lub łamu[4][5]
(2.3) daw. gw. górna część pieca kuchennego[6]
odmiana:
(1.1-2)
(2.1-2)
przykłady:
(1.1) Ten popularny malarz spłodził wielu bękartów.
(1.2) Te okropne bękarty drą się pod oknami tak, że pracować nie można.
(2.1) Naczelny załamał ręce: dawno nie widział w składzie tylu wdów i bękartów.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) bastard; wylęganiec
(1.2) bachor
(2.1) błąd składu
(2.2) błąd składu, sierota, szewc
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bękarctwo n, bękarstwo n
forma żeńska bękartka ż
zdrobn. bękarciątko n, bękarcie n, bękarcik m
przym. bękarci
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1-2) niem. Bankhart, Bankert[8][9]
(2.1-2) od (1.1)
uwagi:
w znaczeniu (2.1) używa się czasem terminu wdowa
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „bękart” w: Słownik języka polskiego, red. Mieczysław Szymczak, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1992, ISBN 83-01-10902-5.
  2.   Hasło „bękart” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. I: A-G, Warszawa 1900–1927, s. 141.
  3. Hasło „bękart” w: Jacek Mrowczyk, Niewielki słownik typograficzny, Czysty Warsztat, 2008, ISBN 978-83-89945-20-4, s. 49.
  4. Sterowanie dzieleniem na strony, Office Online.
  5. Robert Bringhurst, The Elements of Typographic Style, Hartley and Marks Publishers: 2004. s. 43-44 ISBN 0-88179-206-3
  6. Hasło „bękart” w: Akademia Umiejętności, Materyały i prace Komisyi Językowej Akademii Umiejętności w Krakowie, Kraków 1913.
  7. Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
  8.   Hasło „bękart” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  9.   Hasło „bękart” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.