азъ
азъ (język cerkiewnosłowiański) edytuj
- transliteracja:
- azŭ
- wymowa:
- znaczenia:
zaimek osobowy
rzeczownik
- odmiana:
- (1.1) [1]
przypadek liczba pojedyncza liczba podwójna liczba mnoga zaimek zwrotny 1. os. 2. os. 1. os. 2. os. 1. os. 2. os. mianownik а҆́зъ тꙑ̀ мꙑ̀ вꙑ̀ мꙑ̀ вꙑ̀ — dopełniacz менѐ тебѐ на́ю ва́ю на́съ ва́съ себѐ celownik мнѣ̀, мѝ тебѣ̀, тѝ на́ма ва́ма на́мъ ва́мъ себѣ̀, сѝ biernik менѐ, мѧ̀ тебѐ, тѧ̀ нꙑ̀ вꙑ̀ на́съ, нꙑ̀ ва́съ, вꙑ̀ себѐ, сѧ̀ narzędnik мно́ю тобо́ю на́ма ва́ма на́ми ва́ми собо́ю miejscownik мнѣ̀ тебѣ̀ на́ю ва́ю на́съ ва́съ себѣ̀ - (2.1) nieodm.
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- odziedziczone z scs. азъ, z prasł. *(j)azъ, z prabałtosł. *ēź-, z praindoeur. *éǵ
- por. st.pol. jaz, ja, st.czes. jáz, já, poł. joz, jo, st.rus. ꙗзъ, bułg. аз, mac. јас
- por. st.litew. eš, litew. aš, hetyc. 𒌑𒊌 (ūk), awest. 𐬀𐬰𐬆 (azə)
- (2.1) od (1.1)
- uwagi:
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 Ijeromonach Alipij (Gamanowicz), Грамматика церковно-славянского языка, Художественная литература, Moskwa 1991, ISBN 5-280-02437-6, s. 245.
- ↑ Ijeromonach Alipij (Gamanowicz), Грамматика церковно-славянского языка, Художественная литература, Moskwa 1991, ISBN 5-280-02437-6, s. 17.
азъ (język staro-cerkiewno-słowiański) edytuj
- transliteracja:
- azŭ
- zapisy w ortografiach alternatywnych:
- ⰰⰸⱏ
- wymowa:
- znaczenia:
zaimek osobowy
- odmiana:
- (1.1) [2][3]
przypadek liczba pojedyncza liczba podwójna liczba mnoga zaimek zwrotny 1. os. 2. os. 1. os. 2. os. 1. os. 2. os. mianownik азъ тꙑ вѣ ва мꙑ вꙑ — dopełniacz мене тебе наю ваю насъ васъ себе celownik мънѣ, мьнѣ, ми тебѣ, ти нама вама намъ, нꙑ вамъ, вꙑ себѣ, си biernik мене, мѧ тебе, тѧ на, нꙑ ва, вꙑ насъ, нꙑ васъ, вꙑ себе, сѧ narzędnik мъноѭ тобоѭ нама вама нами вами собоѭ miejscownik мънѣ, мьнѣ тебѣ наю ваю насъ васъ себѣ
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- źródło dla cs. а҆́зъ
- odziedziczone z prasł. *(j)azъ, z prabałtosł. *ēź-, z praindoeur. *éǵ
- por. st.pol. jaz, ja, st.czes. jáz, já, poł. joz, jo, st.rus. ꙗзъ, bułg. аз, mac. јас
- por. st.litew. eš, litew. aš, hetyc. 𒌑𒊌 (ūk), awest. 𐬀𐬰𐬆 (azə)
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Czesław Bartula, Podstawowe wiadomości z gramatyki staro-cerkiewno-słowiańskiej na tle porównawczym, PWN, Warszawa 2004, ISBN 83-01-14280-4, s. 185.
- ↑ Czesław Bartula, Podstawowe wiadomości z gramatyki staro-cerkiewno-słowiańskiej na tle porównawczym, PWN, Warszawa 2004, ISBN 83-01-14280-4, s. 143.
- ↑
S. A. Awierina, Ł. M. Nawtanowicz, M. B. Popow, O. A. Starowojtowa, Старославянский язык, Petersburski Uniwersytet Państwowy, Petersburg 2013, ISBN 978-5-903549-11-5, s. 245.
азъ (język staroruski) edytuj
- transliteracja:
- azŭ
- wymowa:
- znaczenia:
zaimek osobowy
rzeczownik
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (2.1) od (1.1)
- uwagi:
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 Hasło „азъ = ꙗзъ = ꙗ” w: Izmaił Sriezniewski, Матеріалы для Словаря древне-русскаго языка по письменнымъ памятникамъ, t. 1: А — К, Wydział Języka i Literatury Rosyjskiej Cesarskiej Akademii Nauk, Petersburg 1893, s. 10.