αντάρτης (język nowogrecki) edytuj

wymowa:
IPA[an.ˈdar.tis]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) partyzant
(1.2) zbrojny buntownik, powstaniec
(1.3) bojownik nieregularnej formacji wojskowej zwalczającej istniejący system władzy lub ustrój lub walczący przeciw wojskom okupacyjnym
(1.4) hist. bojownik formacji ruchu oporu z okresu drugiej wojny światowej
(1.5) pot. przen. osoba odważna, obdarzona inicjatywą, jednocześnie niekonformistyczna i wyróżniająca się niepokornym duchem
(1.6) pot. przen. kandydat w wyborach parlamentarnych, niezależny lub jeśli partia polityczna do której należy, nominowała innego kandydata.
(1.7) pot. przen. pejor. mąciwoda, mąciciel, wichrzyciel
odmiana:
(1.1-6) M10,
przykłady:
(1.1) Στην περίοδο της κατοχής o παππούς μου ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ. Πολεμούσε τους κατακτητές.W okresie okupacji mój dziadek był partyzantem ELAS. Walczył z okupantami.[uwagi 1]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) επαναστάτης
(1.2) πολεμιστής, επαναστάτης
(1.4) μαχητής, πολεμιστής
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. αντάρτισσα ż, ανταρτικό n, ανταρτοπόλεμος m, ανταρσία ż
czas. ανταρτεύω
przym. ανταρτικός
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) koine ἀντάρτης < gr. ἀνταίρω < gr. ἀντι- + αἴρωpodnosić przeciw
uwagi:
  1. albo zbrojnym konspiratorem – jeśli należał do miejskiego oddziału ELAS
  2. źródła:
    (Wielki) Słownik Języka Nowogreckiego, s.198, wyd. G. Babiniotis, Ateny 2008, ISBN 978–960–89751–6-3